İnsanı çöle düşüren kadın.

Mecnunu var eden, Kerem’i kendine yâr eden, Ferhat’a dağları dar eden kadın.

Binlerce şiirin isimsiz kahramanı, yazılmış tüm destanların baş tutanı, yoluna güller serilen kadın.

O yüzden aştır kadının adı bizde.

Tezene değerse sazın teline, Mihriban olur kadın bizde. Leyla olur, Zahide olur.

Amma lakin bizde kadın, sevdi diye vurulandır. Kirinin kanıyla temizlendiğine inanılandır. O yüzden sahipsiz mezarlardır kadın. Namlu ucunda kendisini göreni düşünendir kadın.

Bilmezler ki kadın yarındır. Yarınımızdır.

Güzeldir kadın. Çünkü o kardeştir. Çünkü o yârdır.

Kadın namustur, kadın efsundur, kadın gizemdir ve kadın sırdır.

Kimi zaman kirli beyinler kadını bir intikam aracı veya savaş ganimeti olarak görür; kirletir onların ruhlarını, bedenlerini. Oysa güzeldir kadın çünkü o, annedir.

Çünkü onun özünde dünyanın en güzel renkleri, en güzel iklimleri vardır. Kendini hangi tarafta görürse görsün bağışlayan, engin yüreği vardır kadının. Sevgi dolu yüreğine dünyalar sığar…