Ey Menan Cinleri, dikkat edin. Orman kesenlerin çocukları, bugün birbirini kesiyor. İnsanlar kahvede, okulda veya bir meydanda toplanıyor, yine insanlar gelip bunları öldürüyor. Artık şeytana, cine hatta mikroba gerek kalmadı. Kurşun yiyen insanlar çam gibi yıkılıyor. Kaçanlar gizlenince geride ölüler, yaralılar kalıyor. Yine de ‘insanca’ yaşarlarmış… Benim de buna aklım ermiyor…

Usta yazar Hekimoğlu İsmail Menan Cinleri’nde insanın zaaflarına, ahlaki savrulmalarına ve yitirilen değerlere dikkat çekiyor; ibret dolu öyküleriyle, hayata dair gerçekçi manzaralar sunuyor. Ölçüsüz hürriyeti, İslami hassasiyetlerden yoksun yaşamları ve dünyevi hırsları eleştirirken tarihî bir misyon üstlenerek insanlığın kurtuluş reçetesine işaret ediyor. Buyurun yaşadığımız dünyanın hikâyelerine, buyurun insan masallarına…