Bir tüneldeyim şimdi. Tek ışığım elimdeki pili bitmiş el feneri. Girdiğim kapıyı hatırlamıyorum, nereden çıkacağımı bilmiyorum. İlerliyorum. Karanlığın kokusu gözlerimi yaşartıyor ama yolumu bulacağım biliyorum. Nefesim kulaklarımda yankılanırken, aklımda sadece çıkışa varacağım an var. Bir de zeytinyağlı pırasa tabi, çok severim. Karanlıkta hayal meyal annemi görüyorum, ıslak elleriyle pırasa doğruyor. Öyle merhametli ki elleri, pırasayı sanki okşuyor. Hemen yanında ablam pırasalardan birini mikrofon yapmış şarkı söylüyor. Babam yok. Sahi babam nerede? Gözlerim babamı ararken bir çığlıkla irkiliyorum.

-Leylak koş!

Koşuyorum. Bir an için arkama bakıyorum. Biri beni kovalıyor ya da biri bana ulaşmaya çalışıyor, ayırt edemiyorum. Aniden bastıran yağmur hızımı etkilemiyor. Arkamdaki kişiyi sanki bir yerden tanıyorum. Koşuyorum. Geleceğe, geçmişe, şimdiye koşuyorum…