Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün ”Gözüm Sakarya’da, Dumlupınar’da kulağım İnebolu’da …” dediği, İnebolu’dan önce Ankara’ya oradan da cepheye uzanan, çoğunlukla kağnı alaylarıyla geçilen yol “İstiklal Yolu” olarak anılır ve her adımında adı az bilinen ya da çoktan unutulmuş insanlarımızın alın teri vardır. Bu yol kurtuluşa uzanan ana ikmal yoludur.

Bu kitabın yazılmasına neden olan, bir hafta sonu okul çıkışında bayrak töreninden kaçan ve yanındaki arkadaşına bu yıla kadar kaç kez İstiklal Marşı ve saygı duruşunda “Sap gibi” beklediğini anlatan, bir delikanlı idi. O gün, sokağın ortasında, okul bahçesinde söylenen İstiklal Marşı’na eşlik ederken “Ah yavrum, keşke bilseydin, keşke tarihimiz sana kuru kuru olaylarla değil, insan hikayeleri ile anlatılsaydı” demiştim. Anlatan yoksa ben anlatırım diyerek başladım yazmaya. Dilerim anlaşılsın, dilerim çocuklarımız İstiklal Marşı’nın neden “Korkma!” diye başladığını anlasın.