Küskün çığlıkların sessiz dalgaları,
Nice şehirleri gömer yırtık hayallerin berrak sularına. O yüzden hiç küsmem. Küsmek, bir değil bin eksik kalmaktır. Yalnızlıktır yani. Korkudur bir başka deyişle.

“Ah!” derken umutların bir yere kadar vurur kendi dizine. “Vah!”lanırsın belki ama pek uzun uğunmaz kara bahtım diye çırpınan sinelerin sahiplerinde. Çünkü, kor-kuyu korkuyla değil, yaşama sevincini kendi nefesinde yasalaştırmaktır ömür dediğimiz.

Bütün feryatlarımızın sessiz fırtınası, dağıtırken ak-şam kızıllığını, güneşi yeniden keşfedebilmektir hayatın esas olan güzelliği.

Bir psikolojik buhranı, var olmanın umudundaki bitmeyen güveniyle, alaşağı edebilmektir yaşamak. Barışık olmaktır kendinle. Kotkutmamaktır bir saniye sonrasını bile.

– Turan Özbudak