O günden sonra şeftalilerimi dökmeye başladım. Bahçıvan yerimin kötü olduğunu sandı.

“Bir dahaki yıl yerini değiştiririm.” dedi. “Bol su alır, iri güzel şeftaliler verirsin.” Ertesi yıl baharda uyanınca, köklerimin düzeninin bozulduğunu, kiminin kuruduğunu, kiminin koptuğunu gördüm. Ama sağlam köklerim de vardı.

İlkin sağlam köklerimi nemli toprağın bağrına daldırdım. Sonra yeni kökler sürdüm çevreme.

Tomurcuklanma ve yapraklanmayı düşünürken yanı başımdaki anamı tanıdım. O gün bugün, kaç yıl geçti ömrümden bilmiyorum. Bahçıvan bir tek şeftalimi olsun tadamadı, tadamayacak da…