Caddelere boşalır gibi dağılan ateşler aşıkları ayırmadı. Beyrut’un Çingene günbatımı, şarkılarındaki asi feryatlar gibi gökyüzünü tutuşturuyordu. Ben, yerden bir su gibi fışkırıyordum. O feryatlar beni duygulandırır; ağlayanlarla birlikte yere yıkılıyordum, sorularıyla dökülüyordum; uzayan yollara arabaların yırtılan klakson çığlıklarıyla ve sesi bağırmaktan kısılanlarla birlikte akıyordum… Kayıpları, kayıp bürolarından sorardım. Şimdi kendi kayıp tenimde seni anımsamıyorum…”İnce bir tarzla yazıyor. Muhteşem bir başlangıç. Arap edebiyatında müthiş bir kadın hikayeci doğuyor.” – Yasin Rafaki-