Tarihim, cennetten indirilmekle başlar benim,
Âdem Babam adımı anar, ağlar benim,
Benim adımı duyunca, taş toprak bile ürperir,
Giden mi, yoksa kalan mı söyleyince daha ağırdır ismim?

Benim adım elveda…

En çok da bir ana, yavrusuna, benim adımı deyince acı veririm,
Birbirlerini sevenlerin hem kâbusu hem de divanesiyim,
Üç heceliyim amma, içime dünyalar sığar benim,
Hiçbir kalem, hiçbir yazar anlatamadı beni,

Benim adım elveda…

Kutsal kitapta bile geçmez ismim benim,
Peygamberler doğdukları şehirden hicrete zorlandırılırken adımı söyler benim,
Mecnun’un Leyla’sına ettiği en buruk kelimeyim,
Vatanından sürgün edilenlerin, dillerinde acı bir ezgiyim,

Benim adım elveda…

En çok gözden süzülen, damlaların içinde gezerim
Ne şakam vardır ne de sevenim, hazırlıksız yakalamayı severim,
İnsanlar arkamdan ellerini sallarken çok gözyaşları dökerim,
Söylenemeyen sözlerin, kilitlenmiş dillerin sesiyim,

Benim adım elveda…

Herkesin hem demeye hem de duymaya korktuğu acı bir gerçeğim,
Ben devasız bir derdim, zaman tek hafifletici merhemim.