Mehmet Gönen’in hikayesini anlatmak bir volkanın hikayesini anlatmak gibidir. Bir volkan, tarihin bir devrinde faaliyet göstermiş, püskürttüğü lavlarla bir yandan yakmış yıkmış, bir yandan da yeryüzünde yepyeni şekiller, bereketli ovalar oluşmasına sebep olmuştur.

Mehmet Gönen de yüreğinin derinliklerindeki ateşte pişirdiklerini mısra mısra şiire dökebilmiş bir şairdir.

Bugün bu faaliyet azalmış olsa da, ürettikleri gerek şekil gerekse muhtevası bakımından hakkında her türlü takdir ifadesini hak edecek mahiyettedir.

Ateşim gül açtı, gelirken kışım.
Ümidi keserken deme elveda!
Ocağın üstünde taşarken aşım,
Elini açıp da deme elveda!