“İnsanlarla birlikte olmayı hep sevdim. Birlikte gülmeyi, söylemeyi de. Canım sıkılınca sokaklara vurdum kendimi, sokaklarda her zaman bana gülümseyen bir yüz, sırlarını paylaşılacak bir yürek buldum. Dostlarımın mapusluklarına, sevinçlerine tanık oldum. Diyarbakırlı Zara’nın bana verdiği hayat dersini unutmadım, İzmit mapushanesinden bir bayram sabahı yollanan güllü aynanın da sırı hiç dökülmedi, ‘Mecnunu bol dağlar’dan esip gelen rüzgar ne zaman gecikse, ‘yola düşmenin zamanıdır,’ derim kendi kendime, düşerim yollara.”